Na 20 jaar met veel plezier bij KOAG te hebben gespeeld is het zover. Helaas heb ik moeten besluiten te stoppen met korfbal vanwege mijn knieën. Toen mij werd gevraagd een stukje te schrijven over mijn tijd bij KOAG twijfelde ik geen moment. De laatste wedstrijd is inmiddels gespeeld, de prachtige publiekswissel zal ik zeker niet vergeten, maar wat zaten er nog veel mooie momenten voor.

Bij het afscheidscadeau van de selectie zaten oude foto’s. Als jongetje van zes kwam ik de club binnen. Toen al fanatiek en altijd met de wil om te winnen. Gelukkig is er ook veel gewonnen, toevallig staat dat ook op de foto’s. Hoogtepunten waren in de jeugd toch wel de drie eindtoernooien (bij KOAG beter bekend als de ‘Nederlands Kampioenschappen’) in de C en in de B. Met bussen vol supporters op weg naar zo’n toernooi, dat was echt prachtig om mee te maken. Die volle zaal, daar korfbal je toch voor! In 2015 kwam ik als jonkie de selectie binnen, waar je speelt met mensen die ooit je trainer waren of waar je ooit mee mocht oplopen als team van de week. Na een jaar in het tweede kwam ik halverwege mijn tweede seizoen in KOAG 1 terecht. Deze periode begon ook mijn knieblessure op te spelen, waardoor ik een heel seizoen gemist heb. Gelukkig heb ik daarna nog vijf jaar kunnen korfballen, grotendeels in het eerste. Volle zalen, beslissingswedstrijden, een verlenging, kampioenschappen en de nodige reboundduels later is het tijd om afscheid te nemen.

Hoewel het voelt als een aantal jaren te vroeg lijkt de cirkel toch rond. Ik kan met trots zeggen dat ik veel mooie korfbalmomenten heb meegemaakt én dat ik met spelers in de selectie heb samengespeeld die ik ooit zelf training heb gegeven. Op het veld staan ga ik zeker missen, maar de vriendschappen zullen altijd blijven. KOAG’ers, bedankt voor de hele leuke tijd. We zien elkaar langs de lijn!

Tom Louwes